„Kontemplacja, gdy nadchodzi, wynagradza trud trzech poprzednich stopni, przez to, że poi spragnioną duszę rosą niebiańskiej słodyczy… Kontemplacja przekracza wszelkie pojęcie”.
Uwagi ogólne
Najpierw znaczenie samego słowa. Pochodzi od połączenia dwóch łacińskich członów, zaimka cum (łac. – z) i rzeczownika templum (łac. – świątynia). W punkcie wyjścia rozumiemy kontemplację jako „przebywanie razem w świątyni”. Dla nas tą świątynią jest Ciało Jezusa Chrystusa z Nazaretu, zrodzonego z Maryi Dziewicy. Jego Serce zostało otwarte na Krzyżu, dlatego nie ma już oddzielenia od bóstwa. Kontemplacja jest więc przebywaniem i zjednoczeniem w Słowie.
BENEDYKT XVI w Adhortacji Verbum Domini tak pisze o tym etapie modlitwy: Wreszcie lectio divina kończy się kontemplacją (contemplatio), podczas której przyjmujemy – jako dar Boga – Jego spojrzenie przy ocenie rzeczywistości i zapytujemy się: jakiego nawrócenia umysłu, serca i życia domaga się od nas Pan? (VD 87)
Obecność
Jest to modlitwa bardziej obecności niż słów.
Oratio w końcowej fazie może objawić się zniecierpliwieniem wywołanym ilością słów modlitwy. Dzieje się to z powodu narastającej tęsknoty ZA BYCIEM z Ukochanym jednym ciałem. Kontemplacja jest także modlitwą, w której ja odpoczywam w Bogu, a On we mnie. Przychodzi jako ukojenie serca po rozmowie z dobrym i miłosiernym Bogiem w czasie Oratio. To utulenie, którego czasem potrzebuję ja, a On chce mi je dać. Wzajemne przebywanie w wolności bycia sobą. Kontemplacja jest darem nieekskluzywnym. Nie ma więc techniki, która mogłaby ją wywołać. Wypowiedziałem co moje, Bóg wypowiedział co Jego. I co teraz? Teraz jest czas na czekanie, aż Słowo samo zechce się wcielić i na moją miłość dla Niego. Pragnienie obecności pokazuje rozpoczynający się kolejny moment Lectio Divina.
„Oto Służka Pana. Oby mi się stało według Słowa tego”.
Spojrzenie
Kontemplacja jest przyjęciem spojrzenia Kogoś, o Kim wiem, że mnie kocha, Kogoś, kto mnie zna, jestem mu znany nie od dziś, czy wczoraj… To czerpanie pełnymi garściami z ciepłego spojrzenia Chrystusa, by nasycić każdą spragnioną część tej mojej relacji z Nim, nasycić każde miejsce, które wołało w Oratio o Miłość. Contemplatio to prośba pragnienia o wypełnienie wnętrza Ciszą mówiącą – Bogiem samym. W patrzeniu na Umiłowanego dusza odczuwa na sobie Jego miłosne spojrzenie, które stwarza na nowo wnętrze serca.
“Wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy”
W artykule korzystamy, za zgodą autora, z opisu Contemplatio autorstwa naszego rekolekcjonisty ks. Kazimierza Stasiaka SAC